Από τις εξομολογήσεις του Ματθία Χ.
13
Όσο για την Κιβωτό, (απλή συνωνυμία), είχε πάντα
κακή φήμη στην πόλη. Μαζεύονταν ρουφιάνοι, αργυραμοιβοί,
λογίς γουρούνια – και μπορούσες να τραγουδήσεις οτιδήποτε
χωρίς ν’ ακουστείς, αφού είχες ξεγράψει τον εαυτό σου
και μας σκέπαζε σιγά σιγά η λήθη μιας τρίτης ζωής –
εκεί στο βάθος γελούσαν με τ’ αστείο μου πρόσωπο
κι εγώ τους κοίταζα καλά πριν πεθάνω,
η υπηρέτρια ανέβαινε κάθε τόσο να κρυφακούσει, κι αργότερα
όταν ξεπέσαμε, γράφαμε γράμματα παρακλητικά,
«ίσως, όμως, και να μ’ αγαπούν», σκεφτόμουν, γιατί στην
κουζίνα φούσκωνε κιόλας, μουρμουρίζοντας, το γάλα
και τότε, από ευγνωμοσύνη, γίνομαι μια τρύπα στο πάτωμα
που ξαναδίνει πίσω όλες τις εξαφανισμένες δεκάρες
κι οι περαστικοί απορούν από πού έρχεται αυτή η υπέροχη
ησυχία
καθώς κλείνω τα μάτια στο έγκλημά τους.
Καμιά φορά, μάλιστα, ζηλεύω τις ωραίες ιστορίες των
άλλων,
αλλά η δική μου έχει το πλεονέκτημα ότι είμαι κι εγώ
εκεί –
είναι ένα αληθινό μυστήριο.
Τάσος Λειβαδίτης
Από την ποιητική συλλογή «ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ» 1978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου