Ραψωδία 25η Τάσος Λειβαδίτης

Έζησα σ’ έναν κόσμο αλλόκοτο.

Απλώνοντας στους άλλους ένα χέρι

                                  ακρωτηριασμένο απ’ τη δυσπιστία,

τρώγοντας ένα ψωμί

                                      νεκρό

                                 δολοφονημένο από την ταπείνωση.

Νευρώσεις

δάκρυα

δεινόσαυροι με ημίψηλα

ατομική ιδιοχτησία –

ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα δρόμο

μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα από χαρτονομίσματα

                                                                          οικοδομές

                                                           και χαμένα χρόνια

παρθένες συνουσιάζονται με τις ομπρέλλες τους

άνθρωποι κομένοι κατακόρυφα στη μέση παρακολουθούν τη λειτουργία της Κυριακής

τ’ άλλο μισό τους παζαρεύει στα μπακάλικα και στα μπορντέλα,

τα ματωμένα εντόσθιά τους μπερδεύονται 

με τα μαλλιά των γυναικών, τις κονσέρβες, τα εικονίσματα,

καθρέφτες  κλέφτες κάθε πρωί σου αρπάζουνε

εν’ ανεπίστρεπτο κομάτι από τη νειότη σου – βελάζουνε, βελάζουνε

τα δευτερόλεπτα

μες τα σφαγεία των ρολογιών, η συνήθεια και η εκβιασμένη ηδονή

αποπατούν τα συζυγικά κρεβάτια – θηρία που κάθε νύχι τους

                                                                          ήταν και μια γυναίκα

και μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα

που μου μάσησαν τα πλεμόνια, το σηκότι,

                                                               την καρδιά,

κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί

μερικά απομεινάρια

                                    λέξεων.  

(…)