Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Υπόμνηση - Τάσος Λειβαδίτης




Υπόμνηση

Το δωμάτιο συνοικιακό, με λιγοστά έπιπλα, σαν περικοπή απ’ το ευαγγέλιο – έτσι τέλειωσαν όλα γρήγορα και η Ιωάννα κλαίγοντας πίσω απ’ το σταθμό, εξάλλου ήταν ένα μυστικό υπέροχο που το ξεχνούσα μόλις πήγαινα να το πω, άνοιξα τότε τη θήκη του βιολιού – και μόνο, καμιά φορά, με πιάνει το παράπονο και φοράω τη γραβάτα μου μ’ έναν τέτοιο τρόπο, που να καταλάβουν, επιτέλους,
ότι είμαι από καιρό κρεμασμένος. 


2 σχόλια:

Lampros Lampinos είπε...

άλλη αίσθηση, Χρήστο...

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό,
αλλά το Τάσος καταφέρνει πάντα να με εκπλήσσει...
κι όποτε γυρνάω στα βιβλία του, πάντα, κάτι θα με σημαδέψει ξανά.
Είχε έναν μοναδικό τρόπο έκφρασης, αληθινό, χωρίς φτιασίδια.
Ήταν γνήσιος,
ήταν Άνθρωπος,
ήταν
Ποιητής!

Την καλησπέρα μου Λάμπρο.