«Όποιον
και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει
αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα
ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και
την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα
σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με
ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν
περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω
αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...»
Charles Bukowski
(από
κάποιο βιβλίο του με διηγήματα, σε κάποια σελίδα που ποτέ δε σημείωσα ποια. Το
σίγουρο είναι πως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά κι αν θέλετε να ανατρέξετε στην
πηγή, μπορείτε να προμηθευτείτε όλα του τα βιβλία και να τα διαβάζετε μανιωδώς
με σκοπό να πέσετε πάνω σε αυτή την παράγραφο. Κι αν αναρωτιέστε πώς θυμάμαι
ακριβώς τα λόγια του, η απάντηση είναι: δεν τα θυμάμαι. Τα είχα σημειώσει σε
κάποιο τετράδιο. Τώρα, αν αυτό δεν σας είναι αρκετό, σκοτίστηκα. Εξάλλου, ποιος
άλλος θα μπορούσε να έχει πει τα παραπάνω λόγια πέρα από τον Buk?)
2 σχόλια:
“..γιατί οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνη στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότυπο πράμα, αλλά που καίγονται, καίγονται όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαικών πυρσών, ουρλιάζοντας Ααααα!”
(Τζακ Κέρουακ-απόσπασμα “Στο δρόμο”)
Ναι λοιπόν αλήτες του Μπουκόφσκι,τρελοί του Κέρουακ..υπάρχουν ακόμα?
Βρήκα μερικούς απ'αυτούς,τους ατόφιους αλήτες. Λίγους. Είδα όμως και την τρέλα να νοθεύεται,να φοριέται ή έστω να προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε “αλήτη” ή “τρελού” -
προσοχή λοιπόν: “προσαρμοσμένοι αλήτες” κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Τι να προσέξουμε ακριβώς;
Οι πραγματικοί ξεχωρίζουν θέλοντας και μη από τους "προσαρμοσμένους"...
Άλλωστε, νομίζω πως αλήτης και απροσάρμοστος είναι το ίδιο πράγμα...
Ορίστε και μια ωραία ετοιμολογία από τον Βαρδιάμπαση:
Νίκος Βαρδιάμπασης - ιστορία μιάς λέξης
Αλήτης
Ο αλήτης (από το αλάομαι) είναι ο περιθωριακός τύπος, ο περιπλανώμενος, ο πλάνητας, ο περιφερόμενος, αυτός που περιθέει στο περιθώριο. Περιθέω σημαίνει περιτρέχω και αλήτης είναι αυτός που πορεύεται ολόγυρα, τρέχει ολόγυρα για να έχει συνολική θέα.
Το περι-θώριον είναι το περι- θεώριον, το θεωρείον, δηλαδή τόπος για θέα, του απαιτητικού θεατή που από αγάπη για την γνώση, περιθέει και θεωρεί από όλες τις πλευρές, από όλες τις οπτικές γωνιές, τα δρώμενα, ικανοποιώντας έτσι τις θεωρητικές του ανάγκες στην κοινωνία. Ο περι-θέων, όμως, στο περι-θώριο, επειδή έχει "θράσος" να θεωρεί, για να διαμορφώνει τη δική του, την προσωπική του άποψη, αρνούμενος πίστη στα από καθ' έδρας θέσφατα (από το θεός + φημί, που σημαίνει λέγω) στα "θέσφατα παλαίφατα" του Ομήρου, στα θεόρρητα, στα παλαιά θεία λόγια που διακηρύσσουν διάφοροι θεόπεμπτοι τιτλούχοι από την έδρα τους, χαρακτηρίζεται, κυρίως απ' αυτούς, ως άνθρωπος του περιθωρίου, περιθωριακός και αλήτης.
Αυτό όμως είναι άδικο, γλωσσικά τουλάχιστον. Στα χρόνια του Ομήρου, τον βετεράνο της Τροίας, τον τυχοδιώκτη, αυτόν που άλωνε από εδώ και από εκεί, τον έλεγαν οι τότε θεόπεμπτοι Fάνακες, Άνακτες, Βασιλείς, Διοτρεφείς, αφρήτρορα (από το στερητικό α + φρήτρη, που είναι η φατρία), επειδή δεν κράταγε από σόι, από γνωστή ηρωική γενιά, και ανέστιο, χωρίς εστία, χωρίς δικό του σπίτι και γι' αυτό αθεμίστιο [Θέμις (από το τίθημι, απ' όπου ο θεσμός), είναι η προστάτιδα θεά της νομιμότητας και θεμιστεύω πάει να πεί δικάζω, κρίνω και χρησμοδοτώ άνθρωπο άνομο, ασεβή, άδικο και ανίερο.
Ο αλήτης πλανάται "θεωρίης είνεκεν" για να δει τι γίνεται στα πέριξ. Δεν μένει απλανής, αλητεύει ικανοποιώντας έτσι τις θεωρητικές του ανάγκες. Άλη λέγεται η περιπλάνηση του αλήτη, περιπλάνηση χωρίς εστία, χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο.
Ακόμα άλη ονομάζεται η περιπλάνηση του πνεύματος, η θεία περιφορά του πνεύματος, η αλή-θεια, την οποία ο Πλάτων στον Κρατύλο παρετυμολογεί απ' αυτή τη θεία περιφορά του νου, τη Θεία άλη. Ο αλήτης θεωρεί ζητώντας την αλήθεια.
Δημοσίευση σχολίου