των πραγμάτων ή του κρυστάλλου .
Τότε, απ' τα δυο το ένα:
Οι τεντωμένες χορδές της ανυπόφορης άρπας της σπάνε
ή δε σπάνε.
Στη δεύτερη περίπτωση, ο άνθρωπος που δεν κοιμάται, σκέπτεται:
"Το καλύτερο είναι να γυρίσω από την αριστερή πλευρά και
έτσι, μετατοπίζοντας όλο το βάρος του αίματος στο μισό
το πιο φθαρμένο του σώματός μου, να συντρίψω την καρδιά.
3 σχόλια:
Α, μπα. Το ποίημα φανερώνει ότι η καρδιά είναι ότι το πιο άφθαρτο όργανο στο σώμα του ποιητή. Του χαμένου ποιητή, του ποιητή που ανάρτησε το ποίημα και, ίσως, του δικού μου. Ίσως όλων των γνήσιων ποιητών. Βαριά τραυματισμένη αλλά άφθαρτη.
Γεια σου Τόλη!
Το ποίημα το πέτυχα σε μια ανθολογία Πορτογαλικής ποίησης και διαβάζοντάς το, αμέσως αισθάνθηκα να μου μιλάει στη καρδιά, είδα τον εαυτό μου μέσα. Έτσι αποφάσισα να το δημοσιεύσω κι εδώ.
Να είσαι καλά για το ωραίο σχόλιο.
Την καλησπέρα μου.
Καθε ανθρωπου που εχει μεσα του μια σταλα ελπιδας η καρδια μενει αφθαρτη αφου ζει αλλωστε
Δημοσίευση σχολίου