Charles Bukowski

Και ο ήλιος δείχνει το έλεος του

σαν λαμπαδηδρόμος που τρέχει ψηλά

Η ειρήνη για κάποιο λόγο

δεν είναι πια πολύτιμη

Η τρέλα επιπλέει σαν κρίνος

κάνοντας κύκλους

Οι ζωγράφοι σχεδιάζουν με

κόκκινο, πράσινο και κίτρινο

Οι ποιητές γράφουν για την μοναξιά τους

Οι μουσικοί πεθαίνουν της πείνας όπως πάντα

και οι νοβελίστες χάνουν τον σκοπό τους.

Αλλά όχι οι πελεκάνοι και οι γλάροι

Οι πελεκάνοι βουτάνε στα βαθιά

σηκώνονται τινάζοντας το θήραμα τους

Ο ουρανός γίνεται κόκκινος και πορτοκαλί

Τα λουλούδια ανθίζουν όπως ανθίζουν πάντα

καλυμμένα με μια παχιά σκόνη από μανιτάρια

δηλητηριώδη μανιτάρια

και σε χιλιάδες δωμάτια οι εραστές πλαγιάζουν μαζί

και χάνονται σε μια αρρωστημένη γαλήνη

Δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε;

Πρέπει να είμαστε αγαπημένοι

και να πεθάνουμε

στον ύπνο μας!

Charles Bukowski

Το παραπάνω ποίημα του Charles Bukowski, δεν το βρήκα σε κάποια ελληνική μετάφραση, αλλά ούτε και το πρωτότυπο κατάφερα να βρω, καθώς τα βιβλία του με ποίηση (στα αγγλικά) ξεπερνούν τα 50.

Ως μοναδική πηγή έχω την ταινία Ιταλικής παραγωγής tales of ordinary madness (1981) του Marco Ferreri, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο (ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας – εκδόσεις: Οδυσσέας, μετάφραση: Χρύσα Τσαλικίδου), που όμως, στο συγκεκριμένο βιβλίο, δεν εμπεριέχεται το ποίημα αυτό.

Το μετέφερα όπως το βρήκα από τους ελληνικούς υπότιτλους της ταινίας. Ούτε τον μεταφραστή γνωρίζω, ούτε ιταλικά.  Έτσι λοιπόν, δεν έχω ούτε τον τίτλο του ποιήματος, ούτε οποιαδήποτε άλλη πληροφορία.

Όποιος γνωρίζει οποιαδήποτε πληροφορία γι’ αυτό το ποίημα, ας τη μοιραστεί μαζί μας.